- stupor
- stŭpor, ōris, m. [stupeo], numbness; dulness, insensibility, stupidity, stupor, stupefaction; astonishment, wonder, amazement (class.;II.
syn. torpor): stupor in corpore,
Cic. Tusc. 3, 6, 12:sensūs stupor,
id. Phil. 2, 45, 115:stupor obstitit lacrimis,
Ov. P. 1, 2, 29; cf.: stupor omnium animos tenet. Liv. 9, 2:oculos stupor urget inertes,
Verg. G. 3, 523:stupor cordis,
Cic. Phil. 3, 6, 16:stupor debilitasque linguae,
id. Pis. 1, 1:tantus te stupor oppressit, ut, etc.,
id. Phil. 2, 26, 65; cf.:cum stupor silentiumque ceteros patrum defixisset,
Liv. 6, 40:stupor omnes et admiratio incessit, unde tam subitum bellum,
Just. 22, 6 fin.; 12, 7; Arn. 1, 28; Claud. II. Cons. Stil. 344. —Esp., dulness, stupidity, stolidity:quae mandata! quā adrogantiā! Quo stupore!
Cic. Phil. 8, 8, 24:stuporem hominis, vel dicam pecudis, attendite... Sit in verbis tuis hic stupor: quanto in rebus sententiisque major,
id. ib. 2, 12, 30:Quis stupor hic, Menelae, fuit?
Ov. A. A. 2, 361. — Poet., for stupidus, a fool, simpleton:talis iste meus stupor nil videt, nihil audit,
Cat. 17, 21; cf.:tum demum ingemuit corvi deceptus stupor,
Phaedr. 1, 13, 12.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.